Er is een bepaald soort winteravond waarop alles een beetje té perfect aanvoelt. De muziek is zacht, de sneeuw valt, het gesprek danst op de rand van geheimzinnigheid. Je zet een klein fluwelen doosje voor haar neer; even wordt de ruimte om jullie heen zachter. Ze schuift het horloge om haar pols en plotseling wordt het hele tafereel scherper, alsof iemand een spreuk fluistert die alleen jij en zij kunnen horen.

Dat is de stille magie van Arits als geschenk: niet luid, niet opzichtig, maar onmogelijk te negeren als ze het eenmaal voelt elke keer dat ze op de tijd kijkt.