Er is een bepaald soort winteravond waarop alles een beetje té perfect aanvoelt. De muziek is zacht, de sneeuw valt, het gesprek danst op de rand van geheimzinnigheid. Je doet een horloge om je pols en plotseling wordt het hele tafereel scherper, alsof iemand een spreuk fluistert. Dat is de stille magie van Arits: niet luid, niet opvallend, maar onmogelijk te negeren als je het eenmaal hebt gevoeld.